Zainteresowana tematem, prowadziłam swoje własne badania na ten temat. I właśnie tym, co odkryłam chcę się dzisiaj z Wami podzielić.

Pęd za idealnym wyglądem, a dojrzewanie

Nie będzie pewnie zaskoczeniem, że tym, co w mojej licealnej klasie, sprawiło że większość dziewczyn miała ten sam cel – schudnąć – były media i to jaki ideał sylwetki w naszym społeczeństwie kreują. Zwykle pokazują jeden jedyny, idealny wizerunek kobiety – szczupłą, lekko wysportowaną sylwetkę. To właśnie takie chciałyśmy być w liceum.

Czemu akurat wtedy, było to najbardziej widoczne? Bo dojrzewanie to wiek, gdy wpływ społeczny jest najsilniejszy. Młodzi ludzie starają się być tacy jak inni – pasować do grupy. Robią to zwykle ponieważ boją się, że zostaną z niej wykluczeni. Że gdy nie będą tacy jak inni, to znajomi się od nich odwrócą. To właśnie dlatego okres dojrzewania, to czas kiedy zwykle świeci się czerwona, ostrzegawcza lampka pod względem powstawania niezadowolenia z ciała. To też czas wyjątkowej podatności na początek zaburzeń odżywiania.

Żyjemy jednak w tej samej kulturze, oglądamy te same reklamy, patrzymy na te same ciała modelek. Dlaczego niektóre z nas mają problem z akceptacją siebie, a inne wydają się być na to odporne?

(Nie)Zadowolenie z wyglądu, a relacja z rodzicami

Tutaj często z odpowiedzią przychodzi okres dzieciństwa i relacja z naszymi opiekunami. Jeśli dziecko w dzieciństwie czuło się dobrze i bezpiecznie w relacji z rodzicami, dostawało od nich ciepło, oparcie i akceptację to później, już w dorosłym życiu będzie to działać jako jego zasób. Sprawi, że najprawdopodobniej będzie ono bardziej odporne na wpływ społeczny i otwarte na swoje własne oczekiwania i wartości.

Jednak, gdy tego ciepła i bezpieczeństwa w dzieciństwie zabraknie, może być tak, że osoba będzie się starać spełniać oczekiwania innych, by zyskać ich akceptację – a tym samym zaakceptować samego siebie. Wtedy niestety może powstać trwałe niezadowolenie ze swojego wyglądu, ciała i brak akceptacji dla niego.

Oczywiście to, w czym wyrastaliśmy, co dostaliśmy na początku od rodziców, a czego w relacji z nimi zabrakło jest ważną bazą do tego, jak czujemy się później. Nie zapominajmy jednak, że nad tym wszystkim można pracować, przyglądać się i zmieniać – już świadomie – kiedy jesteśmy dorośli. Wtedy też samemu tworzymy nasze relacje i świat w którym żyjemy. To też jest dla nas szansą na zbudowanie na nowo obrazu samego siebie. Możemy to robić samemu – na przykład obalając nasze stare przekonania – zbierając pozytywne opinie i doświadczenia na temat samego siebie ale także z pomocą terapeuty.

Warto też pamiętać o tym, że to co widzimy w mediach, do czego dążymy to obraz doprawiony misternym retuszem komputerowym. Nie prawdziwa rzeczywistość oglądanych przez nas modelek 😊.